Panik rahatsızlığı (panic disorder): Beklenmedik bir şekilde veya belli durumlarda (görünürde gerçek bir tehlike içermeyen ancak kişi tarafından tehlike olarak algılanan durumlarda) tekrarlanan panik nöbetleriyle ve buna bağlı anlamlı davranış değişiklikleriyle tanımlanan bir kaygı durumu veya nevroz. Hissedilen şey öylesine ürkütücüdür ki kişi, tekrar panik nöbeti yaşamaktan ölesiye korkar ve bundan kaçınmak için ciddi kaçınma mekanizmaları (gündelik yaşam etkinliklerinin büyük ölçüde kısıtlanması gibi) ile belirgin fobiler geliştirir. Hastalar sıklıkla kalp krizi, astım krizi vb. korkusuyla hekime başvurur. Panik rahatsızlığı agorafobi ile birlikte ortaya çıkabilir. Belirtileri için panik nöbeti. PS

Panik bozukluk belirtileri nelerdir?

DSM-V’te yer alan panik bozukluk belirtileri şunlardır:

A. Yineleyen, beklenmedik panik atakları. Bir panik atağı, dakikalar içinde doruğa ulaşan, birden yoğun bir korku ya da içsel sıkıntının bastırdığı bir durumdur. Bir panik atağı esnasında şunlardan dördü ya da daha fazlası yaşanır:

Not: Böyle bir durum [panik atağı], kişinin dingin ya da kaygılı olduğu bir durumda birden bastırabilir.

Not: Kültüre özgü belirtiler (örn. kulak çınlaması, boyun ağrısı, baş ağrısı, denetim dışı çığlık atma ya da ağlama) görülebilir. Bu belirtiler, gereken dört belirtiden biri sayılmaz.

B. Ataklardan en az birinden sonra, aşağıdakilerden biri ya da her ikisi de bir ay (ya da daha uzun bir) süreyle olur:

1. Başka panik ataklarının olacağı ya da bunların olası sonuçlarıyla (örn. denetimi yitirme, kalp krizi geçirme, “çıldırma”) ilgili sürekli bir kaygı duyma ya da tasalanma. Soru: Başka panik atakların olacağıyla ilgili olarak sürekli bir kaygı duyuyor ya da bunun için sürekli tasalanıyor musunuz? Bu atakların, kalp krizi geçiriyor, denetiminizi yitiriyor ya da “çıldırıyor” anlamına geldiğinden sürekli bir kaygı duyuyor ya da tasalanıyor musunuz?
2. Ataklarla ilgili olarak, uyum bozukluğuyla giden davranış değişiklikleri (örn. spor yapmaktan ya da tanıdık, bildik olmayan durumlardan kaçınma gibi panik atağı geçirmekten kaçınmak için tasarlanmış davranışlar) gösterme. Soru: Ataklardan kaçınmak için, tanıdık, bildik olmayan durumlardan ya da spor yapmaktan kaçınma gibi, uyum bozukluklarıyla giden, önemli davranış değişiklikleriniz oldu mu?

C. Bu bozukluk, başka bir ruhsal bozuklukla daha iyi açıklanabiliyorsa ya da bir maddenin/ilacın ya da başka bir sağlık durumunun fizyolojiyle ilgili etkilerine bağlanabiliyorsa bu tanı konmaz.

D. Bu bozukluk başka bir ruhsal bozuklukla daha iyi açıklanamaz (örn. panik atakları,

• toplumsal kaygı bozukluğunda olduğu gibi, yalnızca korkulan durumsal toplumsal durumlara tepki olarak;
• özgül fobide olduğu gibi, sınırlı birtakım fobi kaynağı nesneler ya da durumlara tepki olarak;
• takıntı-zorlantı bozukluğunda olduğu gibi, takıntılara tepki olarak;
• örselenme sonrası gerginlik bozukluğunda olduğu gibi, örseleyici olayların anımsatıcılarına tepki ya da
• ayrılma kaygısı bozukluğunda olduğu gibi, bağlandığı kişilerden ayrılmaya tepki olarak ortaya çıkmamalıdır). DSM-V

Kişi, yukarıda tanımlandığı gibi panik ataklarının olduğunu bildiriyor, ancak ne olası sonuçlarıyla ilgili sürekli bir kaygı duyuyor ne de panik ataklarından kaçınmak için uyum bozukluklarıyla giden, önemli davranış değişiklikleri gösteriyorsa panik atağı belirleyicisi kullanmayı düşünün. Panik atağı belirleyicisi, diğer kaygı bozuklukları için kullanılabileceği gibi depresyon, örselenme ve madde kullanım bozuklukları için de kullanılabilir.

****

Panik atakları (panic attack) genellikle birkaç dakika sürse de hastada ciddi bir sıkıntı yaratır. Boğulma, baş dönmesi, terleme, titreme ve taşikardi gibi endişe verici fizyolojik semptomların yanı sıra, panik bozukluğu olan hastalar sıklıkla ölüme yaklaştıklarını hissederler.

Panik bozukluğu (panic disorder) olan hastaların çoğunda aynı zamanda agorafobi (agoraphobia) de vardır (yani kaçmanın zor veya son derece utanç verici olacağı bir yer veya durumda bulunma korkusu).

Panik ataklar tekrarlayıcı olduğundan, hastalar sıklıkla bir sonraki atağın ne zaman ve nerede gerçekleşeceği konusunda sürekli endişe duyarak ikincil bir beklenti anksiyetesi (anticipatory anxiety) biçimi geliştirirler. Agorafobili panik bozukluğu hastaları, kolayca ayrılamayacakları bir yerde panik atak geçirme gibi korkunç durumu kontrol altına almak için sıklıkla seyahatlerini kısıtlarlar.

Panik bozukluğu psikolojik olarak anlamsız görünebilir. Saldırılar, belirgin çevresel veya intrapsişik tetikleyiciler olmadan “birdenbire” ortaya çıkmış gibi görünebilir. Sonuç olarak, psikodinamik psikiyatristin rolü çoğu zaman ve ne yazık ki bu hastaların tedavisinde önemsiz görülüyor. Panik bozukluğu olan hastaların önemli bir yüzdesi psikodinamik faktörler nedeniyle bu tür atakları geçirmekte ve bu nedenle psikolojik müdahalelere yanıt verebilmektedir. Psikodinamik klinisyenler, psikolojik faktörlerin konuyla ne kadar alakalı olduğunu belirlemek için panik bozukluğu olan her hastanın atak koşullarını ve geçmişini kapsamlı bir şekilde araştırmalıdır.

Panik bozukluğunda nörofizyolojik faktörlere ilişkin kanıtlar etkileyici olmasına rağmen, bu gözlemler etiyolojiden ziyade patogenez konusunda daha ikna edicidir. Nörobiyolojik verilerin hiçbiri panik atağın başlangıcını neyin tetiklediğini açıklamıyor. Panik bozukluğu olan ardışık dokuz hastayla yapılan psikodinamik görüşmeleri içeren bir pilot çalışmada, nesnel bir araştırma psikiyatristi, her vakada panik atakların başlangıcından önce gelen anlamlı stres etkenlerini tespit edebildi. Bu stres etkenleri hastaya yönelik beklenti düzeyindeki bir değişiklikle bağlantılı olma eğilimindeydi. İş durumlarıyla ilgili beklentilerdeki değişiklikler ve hastaların hayatlarındaki merkezi figürlerle ilişkili kayıplar yaygındı. Kayıp olaylarının çoğu, bir ebeveyne veya diğer önemli kişiye bağlılığın tehdit edildiği çocukluk deneyimleriyle ilişkilendirildi. İncelenen hastalar arasındaki bir diğer ortak payda ise ebeveynlerin tehditkar, huysuz, eleştirel, kontrolcü ve talepkar olarak algılanmasıydı. Görüşmelerin daha kapsamlı analizi, çocukluk döneminde başkalarıyla sosyalleşme, destekleyici olmayan ebeveyn ilişkileri ve tuzağa düşme duygularıyla ilgili bir kaygı modeli ortaya çıkardı. Hastaların çoğu için öfke ve saldırganlığın üstesinden gelmek zordu.

Bu keşif çalışmasındaki gözlemlerin çoğu ampirik araştırmalarla doğrulanmıştır. Panik bozukluğu olan hastaların, panik bozukluğunun başlangıcından önceki aylarda kontrol grubuyla karşılaştırıldığında, özellikle kayıp gibi stresli yaşam olaylarının görülme sıklığının daha yüksek olduğu bulunmuştur. Panik bozukluğu olan hastalarla yapılan başka bir kontrollü çalışmada, deney grubu, paniğin başlangıcından önceki yılda önemli ölçüde daha fazla stresli yaşam olayı deneyimlemekle kalmadı, aynı zamanda yaşamlarında bu olaylarla ilgili olarak kontrol deneklerine göre daha fazla sıkıntı hissetti. 1.018 dişi ikiz çifti üzerinde yapılan geniş bir çalışmada, panik bozukluğunun hem ebeveyn ayrılığı hem de ölümle güçlü ve anlamlı bir şekilde ilişkili olduğu görülmüştür. Özellikle anneden erken ayrılma panik bozukluğuyla bağlantılıydı. Milrod ve arkadaşları bazı durumlarda panik bozukluğunun kişilerarası kaybın bir sonucu olabileceğini ve karmaşık bir yas biçimini temsil edebileceğini belirtmiştir. 51 hastada yapılan panik değerlendirmesinde, grubun %47’sinde kişilerarası önemli bir kaybın ardından 6 hafta içinde panik bozukluğu başlangıcı yaşandı.

Bir dereceye kadar ampirik desteğe sahip bir patogenetik teori, panik bozukluğu hastalarının, bozukluğa neden olmak için belirli çevresel stres etkenleriyle etkileşime girebilecek yatkınlaştırıcı bir nörofizyolojik hassasiyete sahip olmalarıdır. Kagan, bazı çocuklarda “yabancılığa karşı davranışsal engelleme” olarak adlandırdıkları, doğuştan gelen bir mizaç özelliği tespit etti. Bu çocuklar çevrelerindeki tuhaf her şeyden kolaylıkla korkmaya eğilimlidirler. Korkularıyla başa çıkmanın bir yolu olarak ebeveynlerinin onları korumasına güvenirler. Ancak büyüdükçe ve olgunlaştıkça ebeveynlerinin onları korumak ve teselli etmek için her zaman hazır olmayacağını öğrenirler. Daha sonra kendi yetersizliklerini, onları güvenilmez ve öngörülemez olarak gördükleri ebeveynlerine yansıtarak dışsallaştırabilirler. Bu çocuklar ebeveynlerinin tutarsız ulaşılabilirliği nedeniyle öfkelenebilirler, ancak öfke, öfkeli fantezilerinin yıkıcı olacağından ve ebeveynlerini uzaklaştıracağından endişe duymaları ve güvenliklerini sağlamak için bağımlı oldukları bir ebeveynin kaybıyla karşı karşıya kalmaları nedeniyle yeni sorunlar yaratır. . Çocuğun öfkesinin ebeveynle olan bağı tehdit ettiği ve dolayısıyla çocuğun korkulu ve düşmanca bağımlılığının arttığı bir kısır döngü ortaya çıkar. Ayrılık anksiyetesi, panik bozukluğu olan hastaların formülasyonuna dikkatli bir şekilde dahil edilmelidir çünkü 20 çalışmanın meta-analizi, ayrılma anksiyetesi bozukluğu olan çocukların daha sonra panik bozukluğu geliştirme olasılığının daha yüksek olduğunu göstermiştir.

Panik bozukluğunun patogenezini bağlanma teorisi perspektifinden anlamak, tedaviye psikodinamik bir yaklaşım açısından da faydalıdır. Anksiyete bozukluğu olan 18 kadında bağlanma stili üzerine yapılan küçük bir ön çalışma, hepsinin sorunlu bağlanma stillerine sahip olduğunu ortaya koydu. 18 hastanın 14’üne panik bozukluğu tanısı konuldu; bu hastalar daha yüksek oranda saplantılı bağlanma eğilimindeydi. Panik bozukluğu olan hastalar sıklıkla ayrılığı ve bağlanmayı birbirini dışlayan şeyler olarak görürler. Ayrılık ve bağlanma arasındaki normal salınımı modüle etmekte güçlük çekerler çünkü hem özgürlük kaybına hem de güvenlik ve koruma kaybına karşı yüksek bir duyarlılığa sahiptirler. Bu zorluk, aşırı derecede korkutucu olan ayrılıktan ve aşırı yoğun bağlanmadan aynı anda kaçınmaya çalışan son derece dar bir davranış yelpazesinde faaliyet göstermelerine neden olur. Bu daralmış konfor alanı, genellikle zihinselleştirme zorluklarıyla karakterize edilen, başkalarıyla aşırı kontrolcü bir etkileşim tarzıyla kendini gösterir.

Bu hastalarda görülen aşırı düzeydeki panik, egonun savunma kaynaklarını harekete geçirmekte yetersiz kalan bir sinyal anksiyetesi (signal anxiety) fonksiyonunu yansıtıyor olabilir. Özellikle bağlanmaya yönelik tehditler bu tür ezici paniği tetikliyor gibi görünüyor. Milrod (1998), panik bozukluğu geliştiren kişilerin kendiliklerine parçalanma duygularına yatkın olduklarını ve sağlam bir kimlik duygusuna sahip olduklarını hissetmelerine yardımcı olacak bir terapiste veya başka bir arkadaşa ihtiyaç duyabileceklerini ileri sürmüştür. Kendilik-başkası kafa karışıklığını içeren ego kusurlarının varlığı, kaygıyı bir sinyal olarak kullanmadaki zorluklarla ilişkili olabilir.

Kadın hastalarda bağlanma güçlükleriyle de ilişkili olan bir diğer etiyolojik faktör ise çocuklukta yaşanan fiziksel ve cinsel istismardır. Bir araştırmada, çocukluk çağında cinsel istismarın anksiyete bozukluğu olan kadınlarda %45,1 oranında meydana geldiği, anksiyete bozukluğu olmayan bir grup kadında ise bu oranın %15,4 olduğu bulunmuştur. Özellikle panik bozukluğu incelendiğinde, panik bozukluğu olan kadınların yüzde 60’ında çocuklukta cinsel istismar öyküsü bulunurken, diğer anksiyete bozuklukları olan kadınlarda bu oran yüzde 31’dir. Çocukluk travması çocuğun ebeveynlere bağlılığını engellediği için cinsel istismar, panik bozukluğu hastalarının hayatlarındaki önemli nesneler karşısında kendilerini güvende ve emniyette hissetme konusunda yaşadıkları bazı zorlukların nedeni olabilir. Ebeveynlerin istismarcı temsillerinin içselleştirilmesi, yetişkin yaşamında güvenin gelişmesine de müdahale eder.

DeMasi, travmatik terörün örtülü hafızada depolandığını öne sürüyor
Önceki bir tehlike durumuyla bağlantılı şartlı bir uyaran tarafından tetiklenebilir. Modeli sinirbilim bulgularını psikodinamik anlayışla bütünleştiriyor. Bu modelde, amigdalada oluşturulan bilinçdışı korku anılarının beyinde silinmez izler bıraktığını belirten LeDoux’nun çalışmalarından yararlanıyor. Amigdala, bir korku sinyaliyle karşılaştığında beynin ilk aktive olan bölgesidir. Bu aktivasyon tamamen bilinçsiz olabilir ve talamusun kortekse bilgi iletmesine zaman kalmadan savaş/kaç tepkisi devreye girebilir, böylece prefrontal korteksten gelen rasyonel düşünce duruma uygulanabilir. Örneğin, bir yılanın bilinçaltı algısı amigdalayı harekete geçirebilir, ancak daha sonra korteks bilgiyi daha ayrıntılı olarak işleyebilir ve zararsız bir jartiyer yılanın hiçbir şekilde tehdit oluşturmadığını fark edebilir. DeMasi, panik bozukluğunun ezici kaygısının, ilkel amigdala/limbik sistem devresinde sıkışıp kaldığını ve korteksteki mantık güçleri tarafından yeterince işlenemediğini öne sürüyor. Bu nedenle, çoğunlukla önceki travmalardan kaynaklanan hayali tehlikeler, gerçek tehlikelerden ayırt edilemez.

Panik bozukluğu olan hastaların psikanaliz veya psikodinamik psikoterapi ile başarılı bir şekilde tedavi edildiğine dair vaka raporları, psikodinamik müdahalelerin panik bozukluğunun tedavisinde önemli bir rol oynadığına inanmak için neden sağlar. Panik odaklı psikodinamik psikoterapiye ilişkin açık bir çalışmadan elde edilen umut verici sonuçlar, halihazırda sürmekte olan tedavi yönteminin randomize kontrollü bir denemesine yol açmıştır.

Psikodinamik terapi sürecinde hastanın ilişkilerdeki zorlukları sıklıkla terapiste olan aktarımda merkeze alınır. Öfke, bağımsızlık ve ayrılık etrafındaki çatışmalar özellikle belirgindir. Tedavi ilerledikçe hastanın terapiste aşırı bağımlı olma korkusunu araştırmak genellikle terapiste düşer. Benzer şekilde, terapistin kaybıyla ilgili olarak ya geçici olarak tatil yoluyla ya da tedavinin sonlandırılması yoluyla kalıcı olarak aşırı kaygı duyulabilir.

Çoğu durumda, kontrol edilemeyen öfke fantezileri, hatta ölümcül öfke terapinin merkezinde yer alabilir. Ebeveyn öfkesi o kadar yoğun olabilir ki herhangi bir öfke patlaması potansiyel olarak yıkıcı olarak görülebilir. Bazı çocuklar öfkelerini ifade ettiklerinde ebeveynlerinin onları duygusal olarak terk ettiğini deneyimlemiş olabilirler. Öfkeden kaçınmak için tasarlanan karakteristik savunma mekanizmalarını incelemek çoğu zaman oldukça değerlidir. Panik bozukluğu olan hastalar tipik olarak aşağıdaki savunmaların herhangi bir kombinasyonunu kullanır: reaksiyon oluşturma, geri alma, somatizasyon ve dışsallaştırma. Hem geri alma hem de tepki oluşturma, hastanın öfke gibi olumsuz etkileri reddetmesine yardımcı olabilir. Psikoterapistlerin, hastaların öfkeyi ifade etme konusundaki kaygılarının ve buna bağlı olarak buna karşı savunma ihtiyaçlarının farkına varmalarına yardımcı olmaları gerekebilir. Buna ek olarak dinamik terapist, panik atağı tetikleyen şeyin ayrıntılarını gözden geçirmesi ve felaketle ilgili kaygıları yaşam olaylarıyla ilişkilendirmeye başlaması için hastaya baskı yapmalıdır. Bu şekilde hastanın zihinselleştirme kapasitesi, panik atak tarafından bir şeyin temsil edildiğini görebilecek noktaya kadar artacaktır. Yani gerçek bir felaket algısı gerçeklikten ziyade sadece bir temsildir.

Somatizasyon (somatization) ve dışsallaştırma (externalization) savunmaları genellikle içsel yansıtmayı (internal reflection) önlemek için sinerji içinde çalışır. Somatizasyonda hastanın dikkati psikolojik nedenler veya anlamdan ziyade fizyolojik olaylara odaklanır. Dışsallaştırmada sorunlar, hastaya bir şekilde kötü muamele ettiği düşünülen dış kişilere atfedilir. Bu savunmalar bir arada kullanıldığında, başkalarının (örneğin aile, arkadaşlar, doktorlar) hastanın vücudundaki bir şeyi düzeltmesi beklenen şifacılar olarak görevlendirildiği belirli bir nesne ilişkisi biçimi yaratabilir. Bu nesne ilişkisi modeli sıklıkla aktarımda da kendini gösterir.

Panik bozukluğu olan bazı hastalar ilaç ve psikoterapi kombinasyonundan faydalanır. Tek başına farmakoterapi genellikle semptomların hafifletilmesi veya panik atakların semptomatik kontrolünün iyileştirilmesi için yeterli değildir. Dahası, bazı hastalar ilaç tedavisine karşı büyük direnç gösteriyor, çünkü bunun kendilerini akıl hastası olarak damgaladığına inanıyorlar, dolayısıyla farmakoterapi hakkındaki çekincelerini anlamalarına ve ortadan kaldırmalarına yardımcı olmak için psikoterapi gerekli olabilir. Terapi ayrıca kişilik bozuklukları, özellikle borderline, narsisistik veya histrionik kişilik bozuklukları olanlar için de faydalıdır. Bu durumlar tedavi edilmezse panik bozukluğu olan hastaların sonuçları olumsuz etkilenebilir.

Kapsamlı ve etkili bir tedavi planı için bu hastaların uygun ilaçların yanı sıra psikoterapötik yaklaşımlara da ihtiyacı vardır. Panik bozukluğu veya agorafobi semptomları olan tüm hastalarda dikkatli bir psikodinamik değerlendirme, biyolojik ve dinamik faktörlerin etkilerinin belirlenmesine yardımcı olacaktır.

27 yaşında, büro memuru olan Bay M, ne zaman şehir dışına çıkmaya kalksa panik atak geçirme şikayetiyle polikliniğe başvurdu. Başlangıçta paniği herhangi bir psikolojik içeriğe bağlayamadı, ancak değerlendirmeyi yapan psikiyatrist tarafından yapılan daha ileri araştırmalar, katkıda bulunan bir dizi faktörü ortaya çıkardı. Bay M yeni bir ev satın almıştı ve karısı ilk çocuklarına hamileydi. Psikiyatrist bu olaylarla bağlantılı artan sorumluluk hakkında yorum yaptığında hasta kendisini 27 yerine 7 yaşında hissettiğini söyledi. Bir koca ve babanın sorumluluklarını üstlenmeye hazır olup olmadığından emin olmadığını söyledi. bir evin ipoteği. Psikiyatrist, Bay M’den panik atak koşullarını daha ayrıntılı olarak anlatmasını istedi. Bay M, şehirden ayrılmaya başladığında bunların yanında olduğunu bir kez daha açıkladı. Psikiyatrist bu gezilerin amacını sordu ve Bay M, babasıyla birlikte ava çıkmak olduğunu açıkladı. Psikiyatrist bu gezilerde hoş olmayan bir şey olup olmadığını sordu. Birkaç dakika düşündükten sonra Bay M, babasını iki farklı av kazasında kazara vurduğunu, ancak neyse ki babasının her seferinde sadece küçük yaralar aldığını söyledi.

Psikiyatrist daha sonra Bay M’nin panik bozukluğunun psikolojik çatışmalarla ilişkili olduğu yönündeki değerlendirmesine dayanarak geçici, açıklayıcı bir formülasyon geliştirdi. Hayatındaki son olaylar onu bir koca, baba ve geçimini sağlayan kişi olarak babasıyla daha açık bir rekabete sokmuştu. Bu olaylar, babasına yönelik, bastırılmış ve bilinçsiz Oidipal rekabete dayanan uzun süredir devam eden saldırgan arzuları harekete geçirdi. Babasını yok etme dürtüsü, daha önceki iki av gezisinde yaşanan kazalar şeklinde ortaya çıkmıştı. Artık Bay M, babasıyla birlikte ava gitmek için şehirden ayrılmayı planladığında, saldırgan dürtülerin ortaya çıkma tehdidi, sinyal kaygısı yaratıyor ve bu durum tam anlamıyla bir panik atağa dönüşüyordu çünkü bu özel hasta, kaygıyı başka bir şeye dönüştürmek için gerekli temel nöral alt yapıya sahipti. panik. Sonuç, yıkıcı arzuların ve hayali misillemenin (iğdiş edilmenin) harekete geçeceği durumlardan kaçınmaktı.

Paniği tetikleyen dinamik faktörleri anlamak için hasta, dışavurumu önceleyen, vurgulayan dışavurumcu-destekleyici psikoterapiye (expressive-supportive psychotherapy) başladı. Süreç ilerledikçe Bay M, annesine olan bağlılığından giderek daha fazla bahsetmeye başladı. Kısa süre sonra annesinin de ayrılıklardan korktuğu ortaya çıktı. Çocukluğunda Bay M, her dışarı çıktığında karşılaşabileceği birçok tehlike konusunda annesi onu uyarırdı. Psikoterapi süreci sayesinde Bay M, sonunda annesinin ayrılık konusundaki kaygısını paylaştığını fark etti. Eşi iş için uzaktayken, karısının ölebileceğinden ve dolayısıyla onu terk edebileceğinden korktuğu için tüm zaman boyunca endişelendiğini belirtti. Hastanın ödipal kaygıları, başlangıçta annesinden ama şimdi karısından kaynaklanan nesne kaybıyla ilgili daha ilkel kaygılarla açıkça birleşmişti.

Yaklaşık 2 yıl süren psikoterapinin ardından Bay M, panik ataklarından ve beklenti kaygısından da kurtuldu. İş yerinde herhangi bir kaygı duymadan üstesinden gelebileceği bir terfi almıştı. Yeni işi neredeyse her iş gününde şehir dışına çıkmasını gerektiriyordu ve bunu herhangi bir panik yaşamadan yapabiliyordu.

Kurduğu iş son derece başarılı olmuş ve bunun sonucunda çok daha varlıklı bir yaşam tarzı ortaya çıkmıştı. Üstelik babasına tedavi edilemez kanser teşhisi konmuştu. Bu kez Bay M’nin panik ataklarını yönetilebilir boyutlara indirmek için ilaç (alprazolam) ve psikoterapi kombinasyonu gerekti.

Referanslar

PSYCHODYNAMIC PSYCHIATRY IN CLINICAL PRACTICE F i f t h E d i t i o n